donderdag 25 april 2013

Vlaamse film hot in buitenland: fictie of realiteit?

Het contract voor de Amerikaanse remake van ‘Hasta la vista’ is getekend en ook ‘Crimi Clowns: de movie’ krijgt een Britse versie. Soms lijkt Vlaanderen wel het nieuwe Hollywood te zijn. Toch moeten we die euforische berichtgeving met een flinke korrel zout nemen. “Het succes van de Vlaamse film op internationaal vlak is eerder een verhaal van perceptie en handige marketing.”

Het valt niet te ontkennen dat de Vlaamse film de laatste jaren aan een stevige opmars bezig is. Speelfilms van bij ons worden door het Vlaamse publiek steeds meer gesmaakt. Door de crisis in de Amerikaanse filmindustrie zijn we op zoek gegaan naar alternatieven. Als er meer Vlaamse succesfilms zijn, is de stimulans groter om meer films te maken. “Vroeger verschenen zo’n twee à drie Vlaamse producties per jaar”, weet filmkenner en regisseur Jan Verheyen. “Tegenwoordig zijn dat er twaalf à vijftien, dat is dus vijf keer meer dan wat we in de jaren ‘80 van de 20ste eeuw gewend waren.”

Volgens Daniël Biltereyst, professor Film- en Televisiestudies aan de universiteit van Gent, heeft die toename van producties voor een verscheidenheid aan stijlen gezorgd. Er worden meer Amerikaans getinte genres aangesneden, denk maar aan ‘Loft’ die tot het populaire thrillergenre behoort. Daardoor vallen de Vlaamse producties ook vaker in de prijzen op internationale filmfestivals en is er soms zelfs interesse in een remake. “Maar we moeten dat natuurlijk allemaal niet overdrijven hé”, vult Bilteryst aan.

Imagebuilding

“Het succes van de Vlaamse film in eigen land is absolute realiteit, maar op internationaal niveau is het eerder een verhaal van perceptie en handige marketing”, stelt Verheyen. Die marketing wordt mede uitgestippeld door Flanders Image, het internationale promotieluik van het Vlaams Audiovisueel Fonds (VAF), weet ook Bilteryst. “Ik was zelf een van de eerste bestuurders van het VAF. Daar wordt natuurlijk een bepaald discours ontwikkeld rond de Vlaamse film. Het is hun taak om films van bij ons te promoten, ook naar het buitenland toe. Het VAF heeft dus zeker een aandeel in de marktpositionering, de imagebuilding en de branding van de Vlaamse film.”

Al ziet het VAF zelf in dat de Vlaamse film op internationaal vlak nog moet groeien. Dat blijkt uit een rapport waarin de organisatie het exportpotentieel van de Vlaamse Audiovisuele sector evalueert: “Het is waar dat veel van onze films in de smaak vallen op de filmfestivals. Maar nadien bereiken die films een nog steeds vrij beperkt publiek van cinefielen. Dat komt door een voorlopig ontoereikende distributie- en promotie-ondersteuning vanuit het thuisland.”

Remake

Het nieuws dat ‘Hasta la vista’ en ‘Crimi Clowns: de movie’ een buitenlandse remake krijgen, wordt door Verheyen met enig scepticisme onthaald. “Van ongeveer elke nieuwe Vlaamse film wordt geroepen dat de rechten verkocht zijn en dat er een remake komt. Dat is tegenwoordig een deel geworden van de promotiecampagne rond een film. Ik moet dat allemaal nog wel eens zien, of die remakes er ook echt zullen komen.”

Biltereyst verduidelijkt dat Hollywood constant op zoek is naar goede scripts. Wanneer er in Hollywood creatieve armoede heerst, schuimen producenten de internationale filmmarkt af op zoek naar succesformules. Als ze in Frankrijk een goed verhaal vinden, nemen ze daar een optie op. Indien de film interessant genoeg blijkt te zijn, kopen ze de rechten om die film te herwerken, maar zelfs dan is het nog niet zeker of de film ook echt een remake krijgt.

Daarnaast is het ook veel goedkoper om een script te kopen dan er zelf een te laten schrijven, merkt Biltereyst op. Ook hij relativeert het nieuws over de remakes van de Vlaamse films. “Als we horen dat de rechten van een Vlaamse film verkocht zijn aan een buitenlandse producent, is dat meteen groot nieuws. Het is natuurlijk een mooi verhaal voor in de krant, maar we moeten toch vooral nuchter blijven.”

Loft

Erik Van Looy op de Amerikaanse set van 'The Loft'.
Verheyen benadrukt dat er nog maar één Vlaamse film is waarvan de remake ook echt gemaakt is, ‘Loft’. “Er zit inderdaad een groot verschil tussen de rechten van je film verkopen en daadwerkelijk een remake maken en die dan nog eens in de zalen krijgen”, weet regisseur Erik Van Looy uit ervaring. “Het is een proces van lange adem dat veel tijd en geduld kost. Vooral als je zelf de controle over de film wil houden, zoals bij ‘The Loft’. Amerikanen willen soms teveel aan de inhoud veranderen en vijlen zo een beetje de scherpte van je film. Dat wou ik ten allen tijde vermijden.”

Ondanks het feit dat we het internationale succes van de Vlaamse film moeten relativeren, is Biltereyst ervan overtuigd dat in Vlaanderen een gunstig filmklimaat heerst. “Dankzij het beleid van het VAF, de invoering van de tax-shelter (een gunstige belastingmaatregel voor de audiovisuele sector, nvdr.) en de professionalisering van de productiesector is er een stevige bodem waarop de Vlaamse film verder kan groeien.” 

Internationale toekomst

Of die groei ook over de Vlaamse grenzen heen zal plaatsvinden, is nog maar de vraag. Verheyen gelooft alvast niet in het buitenlandverhaal. “Zitten wachten tot een Vlaamse film de wereld verovert, daarvoor ben ik te realistisch ingesteld.”
Van Looy ziet wel een rol weggelegd voor de Vlaamse filmindustrie in het buitenland. “We moeten nog een lange weg afleggen, maar er is zeker meer internationale interesse in de Vlaamse filmsector dan vroeger. Dominique Deruddere en ikzelf krijgen aanbiedingen uit het buitenland. Michaël Roskam heeft net ‘Animal Rescue’ gedraaid in New York. Je voelt dat Vlaanderen zich op de internationale filmkaart heeft gezet en ik kan alleen maar hopen dat die trend nog een tijd mag blijven duren.” 

© Stéphanie Crombé

vrijdag 7 december 2012

Arte del Sueño: Hairspray


Harelbeeks theatergezelschap Arte del Sueño speelt musical Hairspray

“We willen iedereen de kans geven om deel te nemen”

Arte del Sueño is een grote familie. Met Hairspray is het Harelbeekse amateurtheatergezelschap al aan zijn zevende productie toe. De musical vertelt een verhaal over de verhoudingen tussen blank en zwart in het Amerika van de jaren ’60. Arte del Sueño dompelt het publiek onder in de wereld van wijde rokken, smalle tailles en tonnen haarlak. 55 acteurs en dansers, 23 koorleden en 12 muzikanten spelen de pannen van het dak tijdens de eindejaarsperiode in CC Het Spoor in Harelbeke.

Het is halfzes zaterdagavond. Jong en oud verzamelt in het pand van tapijtfabrikant Lano in Harelbeke. Een voor een trotseren de geëngageerde creatievelingen de regen. Enkele meisjes halen nog de laatste rekwisieten uit hun wagens en zetten ze neer in de repetitieruimte. Op de grond is met tape een geïmproviseerd podium afgebakend. In de fabriek is het ontzettend koud, maar mutsen, sjaals en dikke kousen bieden soelaas.
© Arte del Sueño

Anderhalf jaar lang repeteert het theatergezelschap tweemaal per week om een topproductie op poten te zetten. Dit jaar viel de keuze van Arte del Sueño op de musical Hairspray. “We zoeken altijd een productie met heel veel rollen. Er bestaan veel stukken waarin het verhaal maar rond één persoon draait, maar dat is niet onze stijl. We willen iedereen de kans geven om deel te nemen aan onze voorstellingen”, verduidelijkt regisseur Joana Colpaert (30) uit Harelbeke.

Vrijwilligerswerk

De choreografe vliegt er meteen in. Terwijl het gezelschap alle dansen uit de musical snel overloopt, zet de choreografe de acteurs op hun juiste plaats. Ondertussen neemt naaister Leen Deleersnyder (58)  uit Deerlijk de maten op van een van de meisjes. “Antje is het jongste danseresje, ze is nog maar 13 jaar. Het schort dat we voor haar maakten, is veel te groot. Daarom neem ik nog eens haar maten op, zodat ook haar kledij als gegoten zit.” In totaal werden er voor deze productie een honderdtal kledingstukken op maat gemaakt. Arte del Sueño draait volledig op vrijwilligerswerk. Iedereen zet zich belangeloos in voor dit gezelschap, van regisseur tot decorbouwer.

Wanneer ‘Ik lach naar Baltimore’ door de luidsprekers schalt, is de repetitie officieel begonnen. De acteurs kruipen in de huid van hun personage. Ze zingen en dansen alsof hun leven ervan af hangt. Achteraan het podium geeft het koor het beste van zichzelf. Langs de zijkant oefenen sommigen nog een paar danspasjes in. Enkele acteurs en dansers dragen een sweater waarop ‘Hairspray’ prijkt. De sfeer van samenhorigheid is hier duidelijk voelbaar. Tussen twee nummers rolt een van de acteurs een schoolbord op het podium. Een meisje die pas in het tweede deel de scène op moet, zit achterin de repetitieruimte haar huiswerk te maken. De vele repetities combineren met school is niet altijd even gemakkelijk, weet ook actrice Lisa Colpaert (19) uit Harelbeke. “Ik zit nu in mijn tweede bachelor Taal- en letterkunde. De voorstellingen van Hairspray vallen in de kerstvakantie, vlak in de blok dus. Het laatste optreden is zelfs twee dagen voor de start van mijn examens. Het is puzzelen, maar uiteindelijk komt alles wel op zijn pootjes terecht.”

Feedback

Na de doorloop van het eerste deel van de musical verzamelt iedereen rond de regietafel. Wanneer de regisseur in haar handen klapt, wordt het muisstil in de ruimte. “Ik heb de indruk dat je een beetje op automatische piloot speelt vandaag”, zegt ze tegen de hoofdrolspeelster. “Onze musical is een kerstboom die al helemaal versierd is, maar de lichtjes branden nog niet. Jullie zijn de lichtjes, dus jullie moeten nu echt alles geven!” Tijdens de feedback verorbert het gezelschap smakelijk de suikerwafel die ze krijgen. Sommigen beginnen rond te huppelen en anderen blazen in hun handen. Alle middelen zijn goed om het iets warmer te krijgen in dit koude pand.                              

Vol goede moed beginnen de acteurs, dansers en koorleden aan het tweede deel. Enkele vrouwen uit het gezelschap hebben hun kind mee naar de repetitie. Een van de acteurs gooit een bal naar het zoontje van zijn collega. Kirrend loopt het kindje de bal achterna. Tussen twee liedjes geeft de hoofdrolspeelster haar mondmicrofoon door aan een andere actrice die het volgende nummer moet zingen. Voor eenzelfde rol zijn er telkens drie acteurs. Zo heeft de groep altijd een back-up wanneer een acteur ziek zou vallen. Iedereen die een van de hoofdpersonages vertolkt, heeft dus ook een plekje in het ensemble, het koor of verzorgt af en toe de techniek. Want ook dat doen de acteurs en dansers helemaal zelf.

Claudine Noppe (51) uit Harelbeke is de ancien van het theatergezelschap. “Ik neem al heel lang deel aan de producties van Arte del Sueño. Ook mijn dochter heeft de microbe te pakken, ze mag dit jaar zelfs de hoofdrol spelen. De eerste voorstelling van Hairspray waarin ik meedoe valt op mijn 52-ste verjaardag, tof hé!” Voor het finalenummer wordt een grote spuitbus haarlak op scène gezet. Vol enthousiasme voeren de acteurs de laatste dialogen en hun resterende energie steken ze in de finale danspasjes. Wanneer de laatste noten wegebben, is de ontlading groot. Twee acteurs geven elkaar een goedkeurende schouderklop. Ook de regisseur is zichtbaar tevreden over het tweede deel van de repetitie. Rond tien uur trekken de dansers, acteurs en koorleden samen nog naar een frituur in de buurt. Daar sluiten ze de avond af met een lekkere snack en een ontspannende babbel. Maar lang duurt die ontspanning niet, want de volgende ochtend wordt het hele team alweer om tien uur verwacht voor een volgende repetitie. 


De voorstellingen lopen van 21 december 2012 tot 13 januari 2013.
Meer info vind je op de website van Hairspray

woensdag 28 november 2012

Brief aan Sinterklaas

Opdracht: Schrijf vanuit een zelf gekozen beroep een brief naar Sinterklaas. Geen clichés! (1000 tekens)


Geachte heer Klaas,

Ik richt mijn schrijven aan u persoonlijk en hoop oprecht dat u mijn brief niet doorstuurt naar de ombudspiet. Mag ik u vriendelijk verzoeken mij dit jaar niet opnieuw in een schoen te deponeren die ruikt zoals de stal waarin uw knol leeft? Ook vraag ik u om mijn toekomstige vriendin aan een grondige screening te onderwerpen. Gaarne zou ik de start van het nieuwe jaar eens vieren met een weelderige haardos. Hoe kan Ken nu voor mij vallen als ik steeds een coupe ‘krankzinnige Britney Spears’ aangemeten krijg? Wilt u mij ook niet meer van het dak laten vallen zoals vorig jaar? Ik moet nog steeds naar mijn psycholoog om deze traumatische ervaring te verwerken, wat nogal een dure aangelegenheid is in deze tijden van financiële crisis.

P.S. Uw baard ziet er de laatste tijd nogal grauw uit. Hopelijk is dat ook uw broer, meneer Kerstman, niet ontgaan en legt hij binnenkort een doos Dash onder uw mandarijnenboom.

Met een bang hart wacht ik tot de nacht van 6 december valt.

Barbie

vrijdag 16 november 2012

Human interest interview (thema: geloof & spiritualiteit)


Delphine ‘Amel’ De Kimpe (21) bekeerde zich tot de islam
“Toen ik de Koran begon te lezen, vielen de puzzelstukken in elkaar”

Dit is geen foto van Amel.
© http://www.kurtstallaert.com
Met haar hoofddoek op en gekleed in een lang gewaad is Amel moeilijk te onderscheiden van andere moslima’s, maar onder haar sluier schuilt een doorsnee Vlaamse jonge vrouw. De islam is de snelst groeiende religie ter wereld. Volgens de Grote Moskee van Brussel treden er jaarlijks 500 Belgische bekeerlingen toe tot de moslimgemeenschap. Delphine ‘Amel’ De Kimpe (21) mag zichzelf al anderhalf jaar moslima noemen. “Elke vezel van mijn lichaam roept naar Allah!”



“Toen ik veertien was kwam ik voor het eerst in contact met de islam. Ik had een relatie met een Marokkaanse jongen en kreeg interesse in zijn geloof. Om zijn religie te begrijpen las ik veel boeken over de islam, maar aan bekeren dacht ik toen nog lang niet. Drie jaar later heb ik heel diep gezeten. Het is door mijn geloof dat ik er bovenop geraakt ben, anders zat ik hier nu misschien niet meer.”

Puzzelstukken

“Tijdens die moeilijke periode verdiepte ik mij steeds meer in de islam. Toen ik de Koran begon te lezen, vielen de puzzelstukken in elkaar. Eindelijk snapte ik de zin van het leven. Moslims geloven dat je leven vastligt vanaf de geboorte. Dat maakt het gemakkelijker om bepaalde dingen te aanvaarden. Toch heb ik nog gewacht om mij te bekeren tot ik twintig was. Mijn bekering was niet gepland. Op 1 mei 2011 vond in Antwerpen een bekeerlingendag plaats. Daar hoorde ik een verhaal over een 20-jarige jongen die gestorven was door een verkeersongeval. Op dat moment besefte ik dat elke dag je laatste kan zijn. Ik wou in geen geval sterven zonder dat ik mijn shahada (de geloofsbelijdenis, nvdr) had afgelegd. Elke vezel van mijn lichaam riep naar Allah!”

“Die dag getuigde ik dat er geen andere god is dan Allah en dat Mohammed, vrede zij met hem, Zijn boodschapper is. Na het uitspreken van de shahada begon ik te huilen. Ik herinner mij dat moment nog goed, zoiets vergeet je nooit meer. Sindsdien stel ik mezelf aan andere moslims voor als Amel, dat betekent ‘hoop’ in het Arabisch. De mensen die me al kenden voor mijn bekering spreken mij nog steeds aan met Delphine, ik heb daar geen probleem mee.”

Geen hoofddoek

“Twee maand ben ik in het geheim als moslima door het leven gegaan. Toen moest ik het wel aan mijn ouders vertellen. Ik wilde vooral eerlijk zijn tegenover mijn mama. Om het mezelf iets makkelijker te maken, heb ik haar een brief geschreven. Ik beschreef hoe mijn geloof in de islam mij uit mijn depressie geholpen had en legde er de nadruk op dat ik haar heel graag zie. Ze begon te huilen terwijl ze mijn brief las. Eerst was ze teleurgesteld en kwaad omdat ik er niet met haar over gepraat had. Maar na een goed gesprek had ze gelukkig begrip voor mijn beslissing. Ze stelde wel onmiddellijk een grens, ik kwam het huis niet in met een hoofddoek. Nog steeds draag ik thuis geen hoofddoek, uit respect voor mijn ouders. Mijn vader en mijn broer hebben mijn bekering jammer genoeg nog steeds niet aanvaard. Thuis wordt er zelden over mijn religie gesproken. Mijn vader negeert het onderwerp en mijn broer lacht mij uit in mijn gezicht.”

“Ik heb altijd stedelijk onderwijs gevolgd, waar ik het vak katholieke godsdienst volgde. Wat ik vooral miste in het christendom was structuur. De islam schrijft specifieke regels voor waar elke moslim zich moet aan houden. Ik drink geen alcohol, rook niet en eet sinds mijn bekering geen varkensvlees meer. Ook bid ik 5 keer per dag op vaste tijdstippen. Die voorschriften geven mij een houvast. Natuurlijk mis ik bepaalde dingen die nu verboden zijn. Varkensgyros bijvoorbeeld, dat vond ik zo lekker. Make-up draag ik wel nog steeds, ook al zou dat eigenlijk niet mogen. Dat is een zwakte en ik hoop dat ik het ooit kan laten.”

Vooroordelen

“Ik moet mijn bekering regelmatig verdedigen. Velen denken dat ik moslima geworden ben voor een man, maar dat zou ik nooit doen! Mensen denken ook vaak dat een hoofddoek dragen verplicht is, maar ik kies daar zelf voor. Moslimvrouwen mogen trouwens ook gaan werken en de scheiding inzetten, dat zijn dingen die de meeste mensen niet weten. Ik probeer mijn omgeving vooral duidelijk te maken dat er een enorm groot verschil is tussen de islam als religie en de cultuur van vele moslims. Vrouwen nafluiten op straat of schunnige dingen roepen, dat mag helemaal niet volgens ons geloof, maar toch zie je zo’n dingen vaak gebeuren in de Marokkaanse cultuur bijvoorbeeld. Mijn vader zegt wel eens “kijk, ’t zijn weer de moslims” als er een terroristische aanslag gepleegd is. Maar ik ben niet verantwoordelijk voor de daden van andere moslims.”

woensdag 14 november 2012

Portretinterview Lauren De Ruyck



Wie is Lauren?
Lauren De Ruyck (17) is geboren en getogen in Gent en studeert Latijn-Moderne Talen. In 2010 mocht ze samen met Jill Van Vooren ons land vertegenwoordigen op het Junior Eurovisiesongfestival in Minsk. Ze speelde al mee in verschillende musicals waaronder Daens, Fiddler on the Roof en Domino. Sinds 2011 speelt ze de rol van Femke in de Studio 100-serie ‘Galaxy Park’ en vanaf 2012 maakt De Ruyck muziek onder de naam Lauren Anny J.



Zangeres en actrice Lauren De Ruyck is vanaf volgende maand weer te zien op Ketnet
“Ik ben ambitieus, gepassioneerd en vurig”

Lauren De Ruyck is een klassevolle zelfverzekerde jongedame. Een rolmodel voor de tienermeisjes die reikhalzend uitkijken naar het tweede seizoen van de Studio 100-serie ‘Galaxy Park’. Nog maar zeventien lentes jong is ze, maar nu al heeft De Ruyck een indrukwekkend CV. Door haar drukke agenda gaat ze niet langer zoals haar leeftijdsgenoten naar de middelbare school, maar legt ze examens af bij de Middenjury. “Ik heb het geluk dat mijn hecht vriendengroepje meestal afstemt op mijn agenda.”

Van kinds af speelde ze mee in verschillende musicals en in 2010 mocht ze ons land vertegenwoordigen op het Junior Eurovisiesongfestival. Onlangs nog tekende De Ruyck een platencontract in Londen en vanaf 5 november kruipt ze terug in de huid van Femke in ‘Galaxy Park’.

Herken je jezelf in je personage Femke?
Lauren De Ruyck: “Femke is heel avontuurlijk en heeft soms een te grote mond. Dat pittig kantje vind ik zo leuk aan haar. Ik ben zelf ook wel avontuurlijk aangelegd en ga graag uitdagingen aan, zoals naar Londen trekken om er muziek te maken. En kijk, ik tekende er onlangs een platencontract.”

Je artiestennaam is Lauren Anny J, gewoon de naam zoals die op je identiteitskaart staat. Is dat typisch Lauren?
De Ruyck: “Ik denk het wel. Als artiest wil ik vooral nuchter overkomen bij het publiek. Ik probeer zo nuchter en realistisch mogelijk in het leven te staan, dat heb ik van mijn papa.”

Welke waarden heb je nog meegekregen van thuis?
De Ruyck: “Dat familie ontzettend belangrijk is! Ik heb altijd heel veel warmte en liefde gekregen van mijn ouders en dat wil ik ook geven aan anderen. Bij hen zoek ik ook bevestiging. Na een optreden vraag ik zeker honderd keer of ze het goed vonden. Ik weet dat ze mij een eerlijk antwoord zullen geven. Ook dat heb ik thuis geleerd, altijd eerlijk zijn.”

Kan je nog veel tijd vrijmaken voor je familie?
De Ruyck: “Ik ben heel close met mijn grootouders, al is dat contact nu wel een stuk verminderd door mijn drukke agenda. Ik voel mij daar soms wat schuldig over. Maar ik probeer hen echt zoveel mogelijk te bezoeken.”

En het contact met je vrienden, is dat ook verminderd?
De Ruyck: “Ik heb het geluk dat mijn hecht vriendengroepje meestal afstemt op mijn agenda. Dat klinkt best wel grof eigenlijk, maar het is fantastisch om zulke vrienden te hebben.”

Echte leeuw

Je zegt zelf op Facebook dat je een typische leeuw bent van sterrenbeeld, leg eens uit.
De Ruyck: “Leeuwen zijn heel ambitieus, gepassioneerd en vurig. Die eigenschappen herken ik sterk in mezelf. Ik neem ook graag de leiding, vooral bij groepswerken op school. Ik kan er niet tegen als mensen treuzelen. (lacht) Maar dat is volgens mij wel een voordeel in het vak dat ik uitoefen.”

Geloof je in astrologie?
De Ruyck: “Ergens wel. Veel van mijn vrienden hebben zo’n boek over relaties tussen bepaalde sterrenbeelden. Het is heel raar, maar dat klopt precies altijd. Ik voel trouwens wanneer het volle maan is, dan kan ik niet slapen en ben ik onrustig. Een vriend en ik hebben een deal: ooit laten we eens onze toekomst voorspellen. Al ben ik wel bang dat ik teveel ga leven naar zo’n voorspelling.”

Heb je bepaalde rituelen voor je het podium op stapt?
De Ruyck: “Ik durf wel eens een gebedje doen of een kruisteken maken. Mijn grootouders zijn vrij katholiek, vroeger ging ik regelmatig met hen naar de mis. Nu doe ik dat soms nog, we gaan dan naar de Sint-Baafskathedraal. Ik vind dat gewoon mooi, zo’n misviering. Ik geloof niet specifiek in God, maar ik ben er wel van overtuigd dat er iets is. Als ik een bepaalde rol krijg die ik graag wou, dan zeg ik wel eens dankuwel.”

Voor Junior Eurosong mocht je naar Minsk. Reis je graag?
De Ruyck: “Super graag! Luchthavens en hotels zijn mijn favoriete plaatsen. Mijn ouders begrijpen dat niet, maar ik vind een luchthaven geweldig. Al die verschillende mensen, geuren en winkels, dat is echt een leuke sfeer. Maar ik keer ook altijd graag terug naar huis hoor.”

Michael Jackson

Welk voorwerp zou je meenemen uit je kamer mocht er brand uitbreken?
De Ruyck: (twijfelt lang) “Ik heb onlangs mijn muziekinstrumenten naar beneden verhuisd, dus die staan niet meer in mijn kamer. Er hangen veel posters van Audrey Hepburn en Michael Jackson, mijn idolen. Maar het meest waardevolle is toch de ketting die mijn opa altijd droeg. Hij is onlangs overleden.”

Michael Jackson is drie jaar geleden gestorven. Hoe voelde je je daarbij?
De Ruyck: “Ik herinner mij die dag nog goed. Dat was de dag na de eindexamens in het tweede middelbaar. Het was toen kei mooi weer. Als ik wakker word, check ik automatisch mijn Twitterfeed. Ja, ik ben nogal Twitterverslaafd. Rihanna had getweet: “We lost a legend.” Ik wist onmiddellijk dat het over Michael ging. Ik heb echt het hele weekend gehuild, niemand begreep dat. Ik at de hele dag door chocolade terwijl ik al zijn DVD’s bekeek. Elke keer als ik Michaels muziek hoor, denk ik ‘ja, daarom wil ik muziek maken’.”

In welke musical zou je ooit eens de hoofdrol willen vertolken?
De Ruyck: “Elisabeth, maar dan wel in het Duits. Ik vind dat een kei mooie taal trouwens, zeker voor musicals. Het verhaal is ook wat somber, ik hou wel van die dramatische toestanden. Ik probeer elke dag op te staan alsof het mijn verjaardag is, maar als ik echt een slechte dag heb dan ga ik volledig de dieperik in. Ik kan dan heel verdrietig zijn zonder reden. Dan denk ik ‘oh Lauren, waar ben je mee bezig?’. Maar ik ben gewoon zo, ik moet daarmee leren leven.”




Interview Bram Van Outryve (thema: geld)

“Bijna alle acteurs hebben naast hun televisiewerk nog bijjobs”

Bram Van Outryve weerlegt het clichébeeld dat Vlaamse acteurs baden in luxe

‘Geld’ is het favoriete gespreksonderwerp van de Vlaamse bevolking, al bestaan er heel wat misverstanden over wat bepaalde beroepen nu precies opbrengen. Vooral over de showbizzwereld heerst een verkeerd beeld. Volgens zanger en acteur Bram Van Outryve is de glitter & glamour soms ver te zoeken in het wereldje. “Mijn leven heeft een hoog rock-‘n-rollgehalte, maar ik moet vooral keihard werken.”

Hoe zit dat met het zogenaamde luxeleven van al die acteurs en zangers? Wordt er echt zoveel verdiend in de showbizzwereld?

Bram Van Outryve: “Dat is misschien zo in Hollywood, maar in Vlaanderen liggen de kaarten anders. Bijna alle acteurs hebben naast hun televisiewerk nog bijjobs. Ik spreek regelmatig reclamespotjes in en zing ook in verschillende bands. Mijn inkomen varieert van maand tot maand. Vorige maand heb ik goed verdiend, omdat ik zowel voor ‘Familie’ als voor een nieuwe politieserie ‘Deadline 14/10’ heb kunnen draaien. Zo kreeg ik soms twee daglonen op een dag, maar ik heb ook keihard gewerkt. Het gebeurt ook dat ik een maand zonder vast project zit. Zo heb ik tot op vandaag nog geen werk van juni tot oktober.”

Heeft u  voor uzelf een bepaald systeem om uw geld te beheren?

Van Outryve: “Mijn leven heeft een hoog rock-‘n-rollgehalte. Soms kunnen er onvoorziene kosten de kop opsteken en heb ik daar geen geld voor. Ik heb al maanden gehad dat ik moest bellen naar een vriend met de vraag of hij twee schellen brood had voor mij, omdat ik alleen nog maar twee schellen salami had. Al probeer ik de laatste tijd wel wat geld aan de kant te zetten voor de toekomst.”

Twee jaar geleden had u een verkeersongeval, heeft dat uw financiële situatie beïnvloed?

Van Outryve: “Zeker! Omdat ik op het randje van intoxicatie en dronkenschap zat, besloot mijn verzekering om niet tussen te komen in de kosten. Alles kwam dus op mijn nek terecht, zoals de kosten van het proces en de schade aan de vangrail. De aankoop van een nieuwe wagen kwam daar nog bovenop, aangezien ik door mijn job zeker mobiel moet zijn. In totaal heeft het ongeval mij dertigduizend euro gekost. Het is een spijtige zaak, maar ik weet waarvoor ik werk de komende zes jaar, ik betaal maandelijks af.”

Bent u een materialist of is geld niet echt belangrijk voor u?

Van Outryve: “Ik ben geen materialist, anders had ik al veel jobs gedaan die ik nu weiger. Zo kreeg ik eens bericht op mijn Facebookprofiel van een 52-jarige man die zei dat hij een nacht naast mij in slaap wou vallen en dat de kostprijs daarvan niets uitmaakte. Soms denk ik wel eens van verdoeme, als ik nu mijn normen en waarden opzij zou zetten, dan zou ik veel geld verdienen. Maar dat geld is uiteindelijk van minder groot belang. Ik wil gewoon toneel spelen en liedjes zingen omdat ik dat met m’n hart doe. En is daar veel geld mee gemoeid, dan is dat mooi meegenomen.” 

dinsdag 13 november 2012

Vogeltje gij zijt gevangen

Opdracht: Schrijf een creatieve tekst met als beginzin ‘Er was veel volk op de begrafenis’. (1000 tekens)
Er was veel volk op de begrafenis. Van rouw was bij de meesten absoluut geen sprake, van leedvermaak des te meer. Elke aanwezige had zijn eigen idee van wat de doodsoorzaak nu precies was. In mijn wankele kano voer ik op golven van vage herinneringen. Flashbacks van zijn hilarische oneliners die me steeds opvrolijkten. Flashforwards van hoe mijn leven er zonder hem uit zal zien. Verbitterd en ontroostbaar stond ik tussen de massa. Mijn zee van gedachten vond haar monding in mijn tranendal.  Ik had wel pijn, voelde me eenzaam en verloren tussen de aasgieren die zichzelf mijn vrienden noemen.

Er was maar één grote afwezige. Hij die wist te ontsnappen uit zijn gouden kooi, hij die ons veilige nest inruilde om de wijde wereld te ontdekken. Mijn hart was de enige bagage die hij meezeulde op zijn grote levensreis. Omkijken deed hij niet meer. Lafheid was mijn koosnaam voor zijn attitude, zo troostte ik mezelf. Altijd maar blijven nadenken en piekeren uit angst voor de kille stilte bij ons liefdesgraf.