Human interest interview (thema: geloof & spiritualiteit)

Delphine ‘Amel’ De Kimpe (21) bekeerde zich tot de islam
“Toen ik de Koran begon te lezen, vielen de puzzelstukken in elkaar”

Dit is geen foto van Amel.
© http://www.kurtstallaert.com

Met haar hoofddoek op en gekleed in een lang gewaad is Amel moeilijk te onderscheiden van andere moslima’s, maar onder haar sluier schuilt een doorsnee Vlaamse jonge vrouw. De islam is de snelst groeiende religie ter wereld. Volgens de Grote Moskee van Brussel treden er jaarlijks 500 Belgische bekeerlingen toe tot de moslimgemeenschap. Delphine ‘Amel’ De Kimpe (21) mag zichzelf al anderhalf jaar moslima noemen. “Elke vezel van mijn lichaam roept naar Allah!”



“Toen ik veertien was kwam ik voor het eerst in contact met de islam. Ik had een relatie met een Marokkaanse jongen en kreeg interesse in zijn geloof. Om zijn religie te begrijpen las ik veel boeken over de islam, maar aan bekeren dacht ik toen nog lang niet. Drie jaar later heb ik heel diep gezeten. Het is door mijn geloof dat ik er bovenop geraakt ben, anders zat ik hier nu misschien niet meer.”

Puzzelstukken

“Tijdens die moeilijke periode verdiepte ik mij steeds meer in de islam. Toen ik de Koran begon te lezen, vielen de puzzelstukken in elkaar. Eindelijk snapte ik de zin van het leven. Moslims geloven dat je leven vastligt vanaf de geboorte. Dat maakt het gemakkelijker om bepaalde dingen te aanvaarden. Toch heb ik nog gewacht om mij te bekeren tot ik twintig was. Mijn bekering was niet gepland. Op 1 mei 2011 vond in Antwerpen een bekeerlingendag plaats. Daar hoorde ik een verhaal over een 20-jarige jongen die gestorven was door een verkeersongeval. Op dat moment besefte ik dat elke dag je laatste kan zijn. Ik wou in geen geval sterven zonder dat ik mijn shahada (de geloofsbelijdenis, nvdr) had afgelegd. Elke vezel van mijn lichaam riep naar Allah!”

“Die dag getuigde ik dat er geen andere god is dan Allah en dat Mohammed, vrede zij met hem, Zijn boodschapper is. Na het uitspreken van de shahada begon ik te huilen. Ik herinner mij dat moment nog goed, zoiets vergeet je nooit meer. Sindsdien stel ik mezelf aan andere moslims voor als Amel, dat betekent ‘hoop’ in het Arabisch. De mensen die me al kenden voor mijn bekering spreken mij nog steeds aan met Delphine, ik heb daar geen probleem mee.”

Geen hoofddoek

“Twee maand ben ik in het geheim als moslima door het leven gegaan. Toen moest ik het wel aan mijn ouders vertellen. Ik wilde vooral eerlijk zijn tegenover mijn mama. Om het mezelf iets makkelijker te maken, heb ik haar een brief geschreven. Ik beschreef hoe mijn geloof in de islam mij uit mijn depressie geholpen had en legde er de nadruk op dat ik haar heel graag zie. Ze begon te huilen terwijl ze mijn brief las. Eerst was ze teleurgesteld en kwaad omdat ik er niet met haar over gepraat had. Maar na een goed gesprek had ze gelukkig begrip voor mijn beslissing. Ze stelde wel onmiddellijk een grens, ik kwam het huis niet in met een hoofddoek. Nog steeds draag ik thuis geen hoofddoek, uit respect voor mijn ouders. Mijn vader en mijn broer hebben mijn bekering jammer genoeg nog steeds niet aanvaard. Thuis wordt er zelden over mijn religie gesproken. Mijn vader negeert het onderwerp en mijn broer lacht mij uit in mijn gezicht.”

“Ik heb altijd stedelijk onderwijs gevolgd, waar ik het vak katholieke godsdienst volgde. Wat ik vooral miste in het christendom was structuur. De islam schrijft specifieke regels voor waar elke moslim zich moet aan houden. Ik drink geen alcohol, rook niet en eet sinds mijn bekering geen varkensvlees meer. Ook bid ik 5 keer per dag op vaste tijdstippen. Die voorschriften geven mij een houvast. Natuurlijk mis ik bepaalde dingen die nu verboden zijn. Varkensgyros bijvoorbeeld, dat vond ik zo lekker. Make-up draag ik wel nog steeds, ook al zou dat eigenlijk niet mogen. Dat is een zwakte en ik hoop dat ik het ooit kan laten.”

Vooroordelen

“Ik moet mijn bekering regelmatig verdedigen. Velen denken dat ik moslima geworden ben voor een man, maar dat zou ik nooit doen! Mensen denken ook vaak dat een hoofddoek dragen verplicht is, maar ik kies daar zelf voor. Moslimvrouwen mogen trouwens ook gaan werken en de scheiding inzetten, dat zijn dingen die de meeste mensen niet weten. Ik probeer mijn omgeving vooral duidelijk te maken dat er een enorm groot verschil is tussen de islam als religie en de cultuur van vele moslims. Vrouwen nafluiten op straat of schunnige dingen roepen, dat mag helemaal niet volgens ons geloof, maar toch zie je zo’n dingen vaak gebeuren in de Marokkaanse cultuur bijvoorbeeld. Mijn vader zegt wel eens “kijk, ’t zijn weer de moslims” als er een terroristische aanslag gepleegd is. Maar ik ben niet verantwoordelijk voor de daden van andere moslims.”